Poranki

Poranki wyglądają u nas tak.

Śpię sobie.

Najpierw coś zaczyna po mnie chodzić. Śpię dalej. Coś mi liże twarz. Śpię dalej. Coś mnie trąca kosmatą łapką po twarzy. Usiłuję spać dalej. Coś mi wbija szpileczki w oczy, ale robi to w taki sposób, żeby krzywdy nie wyrządzić, ale skutecznie obudzić. Przykrywam twarz kołdrą i próbuję spać dalej. To "coś" robi sobie gniazdo centralnie na mojej twarzy, układa się tak, że nie mogę oddychać i mruczy wniebogłosy. Nie ma siły, muszę wstać i napełnić miski.

Zanim to jednak zrobię, chwilę, jednym okiem, obserwuję koty. Amando zniecierpliwiony kręci się po mieszkaniu, albo przysiada z zaszczutą miną. Ptyśka - to ona mi serwuje tak "namiętne" poranki, jak wyżej, ale poza tym, krąży wokół łóżka i - gada, gada, gada, nieskończenie gada. I choć na ogół ma cudny repertuar dźwięków, to jednak o tej porze ma się ją ochotę wyrzucić przez okno.

Część zdjęć robiłam prosto z łóżka, jeszcze niedowidząc.

Wreszcie żarcie. Ptysia kończy zawsze pierwsza z racji mniejszej porcji i czasem idzie sobie na balkon, ale częściej rusza pomóc Amiemu (muszę pilnować).

Po śniadaniu chwila przerwy. Koty się myją, ja się ogarniam. 

Potem robię sobie kawę, a koty stoją w progu kuchni i obserwują z podnieconymi minami każdy mój ruch w oczekiwaniu na swój deser. Moje koty tak się przyzwyczaiły, że po śniadaniu dostają po łyżce śmietany, że czekają na nią do skutku. Z tym, że o ile Ptysia toleruje wyłącznie dobrej jakości śmietankę, tak Amando da się pokroić za wszystko, co zawiera w sobie chociaż kroplę mleka.

Teraz można się zająć innymi sprawami, których za wiele u mnie koty, niestety, nie mają...

A to jest mój dywanik z kota, ulubiona pozycja Ptysi - na płasko. 

Później, niby spokojna dzienna drzemka, ale...

"Masz coś dla mnie?"